Geowłókniny są produktami tekstylnymi wytwarzanymi metodą klejenia (chemicznie albo termicznie) lub mechanicznego łączenia (igłowania albo przeszywania) luźnego układu (w postaci runa) włókien polimerycznych. W produktach tych najliczniejszą grupę stanowią geowłókniny igłowane wytwarzane z włókien ciągłych lub z włókien ciętych.

Przy jednakowych masach powierzchniowych (wyrażonych w g/m2) geowłókniny  charakteryzują się różną wytrzymałością mechaniczną, porowatością i wodoprzepuszczalnością – w zależności od rodzaju zastosowanych włókien (PP, PES; włókna ciągłe lub cięte) i procesu obróbki (kalendrowanie). 

Geowłókniny do zastosowań jako warstwy filtracyjno-ochronne i drenażowe muszą spełniać dwa podstawowe kryteria hydrauliczne; wodoprzepuszczalności i kolmatacji.

Współczynnik wodoprzepuszczalności geowłókniny powinien być znacznie większy od współczynnika wodoprzepuszczalności gleby lub gruntu chronionego. Kryterium kolmatacji dotyczy porowatości geowłókniny i uziarnienia gruntu, a szczególnie spełnienia podstawowego warunku, aby drobne ziarna gruntu nie powodowały kolmatacji czyli uszczelniania materiału filtracyjnego względnie zamulania drenażowego.

 Do zastosowań w zakresie inżynierii i ochronie środowiska geowłókniny są wytwarzane głównie z włókien polipropylenowych lub poliestrowych.

Geowłókniny polipropylenowe i polietylenowe (poliolefinowe) charakteryzują się dużą wytrzymałością mechaniczną i bardzo dobrą odpornością biologiczną i chemiczną. Wadą tych geowłóknin jest mała odporność na promieniowanie słoneczne UV, co powinno być brane pod uwagę głównie przez wykonawców robót na otwartych przestrzeniach (należy geowłókniny polipropylenowe przykrywać). Środkiem zaradczym jest uodpornienie produktów na działanie promieniowania poprzez stosowanie w produkcji dodatkowych środków, co jednak wyraźnie podwyższa koszty wytwarzania. Bardzo dobrą odpornością na działanie promieni UV charakteryzują się geowłókniny poliestrowe, ale słabą stroną geowłóknin poliestrowych jest ich niższa wytrzymałość mechaniczna i osłabienie przy kontakcie z alkaliami  (np. cementem).

Stosując geowłókniny osiągamy znaczne wydłużenie żywotności naszych konstrukcji, zwiększenie wytrzymałości i znacznie lepsze odwodnienie w porównaniu do tradycyjnych metod.